Mandala to słowo pochodzące ze starożytnego języka sanksryckiego i oznacza w najprostszej definicji koło. Ta hinduska nazwa powstała dla określenia kół rysowanych w rytuałach religijnych. Wyraz ten tłumaczy się również jako „święty krąg”, „koło życia”, „cały świat”. Ogólnie, tak najszerzej można przyjąć, że mandala to rysunek na planie koła. Jest to archetypowy symbol harmonii, jedności, samo koło jest łączone z doskonałością, pełnią.

Rysowanie na planie koła samoistnie skupia uwagę do naszego wnętrza. Umysł gładko krąży po okręgu i nie rozprasza się dookoła. Koncentrując się na tym, co w środku mandali, docieramy do swojej istoty.

Do świata zachodniego mandalę przyniósł Carl G. Jung. “Mędrzec z Zurychu” zakochał się w mandalach, tworzył je codziennie, badał i interpretował. Przedstawił jej terapeutyczne działanie. W swojej pracy z pacjentami zauważył bowiem, że rysują oni nieświadomie koliste rysunki w momencie zdezorientowania i utraty punktu odniesienia. Wyciągnął wniosek, że pomagają uporządkować myśli i wprowadzić więcej ładu do swojego życia. Sam Jung rysował mandale codziennie w ramach prowadzonego dziennika. Studiował je wnikliwie, nazywał kryptogramami i widział w nich potencjał do odkrywania symboliki wewnętrznego świata, który objawia się przez rysowanie mandali.

Mandale to obrazy w kształcie koła, które mogą być narysowane, namalowane, wyrzeźbione lub tańczone.(…) gdy rytualne mandale zawsze przedstawiają określony styl i pewną ilość charakterystycznych motywów w swojej treści, to indywidualne mandale korzystają z nieograniczonej ilości motywów i symbolicznych aluzji, z których łatwo domyślić się, że chcą wyrazić albo całkowitość wewnętrznego i zewnętrznego doświadczenia świata przez człowieka albo swój zasadniczy punkt odniesienia. (Jung, “Mandala. Symbolika człowieka doskonałego”)

Poprzez okrągły kształt nasza uwaga samoistnie kierowana jest do wewnątrz mandali, a tym samym do wewnątrz siebie samego. Jung zauważył również, że mandala pomaga zebrać w całość rozproszone elementy wokół centralnego punkty lub osi. Centrum mandali określał jako „symbol jednoczący”. Twierdził, ze mandala tworzy przestrzeń na swoiste zjednoczenie przeciwieństw i w jego rozumieniu jest ona wyrazem wewnętrznego centrum człowieka. Nazwał ją naczyniem, w którym odbywa się przemiana człowieka w istotę boską

Podczas malowania obraz rozwija się sam z siebie i to często wbrew naszym świadomym zamierzeniom. Ciekawa jest obserwacja, jak wykonywanie obrazu niweczy nasze oczekiwania w najbardziej zadziwiający sposób. (Jung, “Mandala. Symbolika człowieka doskonałego”)

Malowanie mandali ma charakter medytacyjny, choć na wspólnych Mandalunach jest nierzadko dużo rozmów, śmiechów i swobodnej radości tworzenia. I to także dzięki temu, następuje odprężenie w życzliwym kręgu. Mandala to działanie i powstała praca artystyczna. To bycie swoim dziełem.